Δευτέρα 8 Ιουνίου 2015

Αλέξανδρος Ιόλας: Ζωή χωρίς εχθρούς...

 ...δεν έχει μυστήριο

undefined

Στις 8 Ιουνίου του 1987, έφυγε από τη ζωή ο Αλέξανδρος Ιόλας, ο κοσμοπολίτης συλλέκτης έργων τέχνης και γκαλερίστας, που συνέβαλε στην καθιέρωση των σουρεαλιστών ζωγράφων αλλά και σε ένα βαθμό της ποπ αρτ. Στα τελευταία χρόνια της ζωής του υπήρξε θύμα ενός πρωτοφανούς διασυρμού και το εξέχον θήραμα του «αυριανισμού».

Γεννημένος στην Αλεξάνδρεια το 1907 σπούδασε χορό στο Βερολίνο και το Παρίσι, όπου μετακόμισε το 1933 καθώς η άνοδος του ναζισμού τον ανάγκασε να εγκαταλείψει τη Γερμανία. Στο Παρίσι ήρθε σε επαφή με εικαστικούς καλλιτέχνες και πόζαρε ως μοντέλο για τον ντε Κίρικο και τον Χέρμπερτ Λιστ.
Στα μέσα της δεκαετίας του '30 έφυγε για τη Νέα Υόρκη, όπου έγινε κορυφαίος χορευτής στη νεοσύστατη «Ballet Theatre Company». Μετά από ένα ατύχημα το 1944, εγκατέλειψε τον χορό και αφιερώθηκε εξ ολοκλήρου στη συλλογή έργων τέχνης.
undefined
Το 1946 άνοιξε την πρώτη του γκαλερί στη Νέα Υόρκη με τη βοήθεια της φίλης του δούκισσας Μαρία ντε Γκραμόν. Εκεί παρουσίασε ατομικές εκθέσεις του Ρενέ Μαγκρίτ και του Μαξ Ερνστ, με τον οποίο τον συνέδεε μεγάλη φιλία. Το 1952 «ανακάλυψε» τον Άντι Γουόρχολ, κάνοντάς του την πρώτη ατομική του έκθεση, μια σειρά εικονογραφήσεων διηγημάτων του Τρούμαν Καπότε. Από εκεί και μετά η πορεία ήταν μόνον ανοδική και θριαμβική. Εγκαινίαζε τη μία γκαλερί μετά την άλλη, ξεκινώντας με τη Γενεύη το 1963. Ακολούθησαν Παρίσι, Λονδίνο, Μιλάνο, Μαδρίτη, Βυρηττός.
undefined
Σημαντική υπήρξε, ακόμη, η συμβολή του στην καθιέρωση στις ΗΠΑ των εξόριστων λόγω του Πολέμου σουρεαλιστών. Αν και ήδη ώριμοι και καταξιωμένοι οι σουρεαλιστές στην Ευρώπη, οι εκθέσεις τους δεν είχαν βρει ακόμη ανταπόκριση στο κοινό της Αμερικής. O Ιόλας παρέμεινε αποκλειστικός αντιπρόσωπος του Μαξ Ερνστ και του Ρενέ Μαγκρίτ για τις ΗΠΑ μέχρι τον θάνατο τους.
undefined
Παράλληλα, προώθησε στο εξωτερικό Έλληνες καλλιτέχνες, όπως τους Χατζηκυριάκο-Γκίκα, Βαγή, Γουναρόπουλο, Μόραλη και Τσαρούχη. Συνεργάστηκε και με τη νεότερη γενιά Ελλήνων όπως οι Τσόκλης, Παύλος, Τάκις και η Μάρα Καρέτσου, οι οποίοι είχαν ήδη ξεκινήσει καριέρα στο εξωτερικό.
Από τη δεκαετία του 1960 περνάει όλο και περισσότερο χρόνο στην Ελλάδα και συνεργάζεται με διάφορες γκαλερί όπως οι Ζουμπουλάκη-Ιόλα, Μέδουσα, Βίκυ Δράκου, Αίθουσα Τέχνης Αθηνών, Σκουφά. Χτίζει στην Αγία Παρασκευή Αττικής ένα σπίτι -για τα δεδομένα ιδίως Ελλάδας ένα ανάκτορο- όπου μεταφέρει την τεράστια προσωπική συλλογή του από έργα αρχαίας, βυζαντινής και σύγχρονης Τέχνης, καθώς και άλλα κομμάτια όπως ταπισερί, έπιπλα και σερβίτσια μεγάλης καλλιτεχνικής και χρηματικής αξίας.
Το «ανάκτορο» του στην Αγία Παρασκευή έγινε στην εποχή του «αυριανισμού» η βίλα των οργίων. «Όλη η πολιτική, καλλιτεχνική και κοινωνική σαπίλα τραπεζωνόταν στο ανάκτορο του Ιόλα», έγραφαν οι εφημερίδες. «2.000 ντόπιες και ξένες προσωπικότητες μάζεψε ο ανώμαλος αρχαιοκάπηλος στο Γεύμα του Αιώνα» κ.λπ.
Δύο χρόνια μετά από την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία το 1981, ο Ιόλας παραχώρησε στην Όλγα Μπακομάρου μια συνέντευξη-ποταμό για τη «Γυναίκα». Μίλησε απαξιωτικά για όλους και όλα. Από τον Τσαρούχη, με τον οποίο εν τω μεταξύ είχε έρθει σε ρήξη, μέχρι τον Κουν και τη Μελίνα Μερκούρη (που ήταν τότε υπουργός Πολιτισμού). Ειρωνεύτηκε την «αλλαγή» του Ανδρέα Παπανδρέου. Υπήρξε όμως και περιπαικτικός απέναντι στον στενό του φίλο Κωνσταντίνο Καραμανλή, Πρόεδρο της Δημοκρατίας εκείνη την εποχή. Ολοκλήρωσε την πολιτική του θέση, λέγοντας το αμίμητο «Η φτερού να μας κυβερνήσει».
Η κοινή γνώμη εξαγριώθηκε, με τον Τύπο της εποχής να πρωτοστατεί στον διασυρμό του. Το 1984, οι κατηγορίες πρώην συνεργάτη του -ο οποίος φέρεται να ήθελε να τον εκδικηθεί επειδή ο Ιόλας στάματησε τη συνεργασία τους- για  παιδεραστία, αρχαιοκαπηλία και χρήση ναρκωτικών, παίρνουν διαστάσεις σκανδάλου. Η υπόθεση έφτασε ως τη δικαιοσύνη και απασχόλησε και τον διεθνή Τύπο. Στο εξωτερικό υπήρξε προσπάθεια υπεράσπισής του, με πρωτοβουλία του Κώστα Γαβρά, την οποία συνυπέγραψαν πολλές διεθνείς προσωπικότητες, ανάμεσά τους και ο Φρανσουά Μιτεράν.
Μερικοί ακόμη τίτλοι εφημερίδων της εποχής ήταν: «Ο σάπιος Ιόλας και η σαπίλα των άλλων», «Υψηλή σαπίλα: Ασέλγειες και ναρκωτικά», «Καλός κόσμος και υπόκοσμος στην αγκαλιά του Ιόλα», «Γνωστοί Αθηναίοι σε όργια του Ιόλα. Παραπέμπονται για πορνεία - παιδεραστία».
Μετά τον διασυρμό, κατά τα τελευταία χρόνια της ζωής τους, Οι Έλληνες καλλιτέχνες σταμάτησαν να τον παίρνουν τηλέφωνο, οι κοινωνικές επαφές περιορίστηκαν, άρχισε να έχει οικονομικό πρόβλημα. Είχε επίσης χαρίσει τις γκαλερί στους εραστές του, που τις διηύθυναν.
Πέντε μήνες πριν από τον θάνατό του, ο Ιόλας έδωσε το παρών στον 13ο τακτικό ανακριτή για την υπόθεση αρχαιοκαπηλίας. Οκτώ χοντρόδετα ντοσιέ αποδείκνυαν την προέλευση όλων των αντικειμένων. Ο ανακριτής τον διαβεβαίωσε ότι θεωρούσε την υπόθεση λήξασα και ότι το μόνο που έπρεπε να κάνει ήταν να αποκαταστήσει το όνομά του στον Τύπο. Ουσιαστικά, ήταν σαν να είχε επαναπατρίσει 2.500 αρχαία.
Ο Αλέξανδρος Ιόλας απεβίωσε στις 8 Ιουνίου 1987 από AIDS στη Νέα Υόρκη. Μετά τον θάνατο του η βίλα του λεηλατήθηκε από συγγενείς και φίλους. Η μοναδικής αξίας, τόσο καλλιτεχνικής, όσο και ιστορικής και οικονομικής, συλλογή του με 11.000 έργα τέχνης υπήρξε αντικείμενο κλοπής.
Η επιθυμία του πριν πεθάνει ήταν να δωρίσει την αμύθητη συλλογή του από έργα τέχνης στο ελληνικό κράτος δεν εκπληρώθηκε ποτέ. Η ελληνική κυβέρνηση αρνήθηκε την προσφορά του και έτσι το μεγαλύτερο μέρος της συλλογής του χάθηκε. Ένα µικρό της τµήµα της τεράστιας συλλογής τους βρίσκεται στο Centre Pompidou στο Παρίσι.
Σήµερα στην Ελλάδα τίποτα δεν θυµίζει το ευφυές και δηµιουργικό του πέρασµα, µόνον η συλλογή των 47 έργων που εκείνος δώρισε τότε, «σαν πυρήνα», για να ξεκινήσει τη ζωή του το Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στη Θεσσαλονίκη.
Πηγές:
-Κατερίνα Λυμπεροπούλου, «Ο “ακόλαστος” που τα έβαλε με το κατεστημένο του ’80», Το Βήμα, 6/5/2012
-Κωστής Παπαγιώργης, «Eγώ, ο Ιόλας», Lifo, 20/6/2012
-Χρήστος Παρίδης, «Αλέξανδρος Ιόλας: Το εξέχον θήραμα του αυριανισμού», Lifo, 28/3/2012.
Αλέξανδρος Ιόλας: Αποκαλυπτική βιογραφία, 25 χρόνια από το θάνατό του», Antivirus, 14/4/2012.
Ο Αλέξανδρος Ιόλας και η Θεσσαλονίκη», Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης.
από tvxs.gr

Στα τσακίδια να ευχηθώ ολόψυχα

 
τής ΕΛΕΝΑΣ ΑΚΡΙΤΑ

"Αηδιαστικό κολαστήριο" η Κως απο τους εξαθλιωμένος μετανάστες.
Είπε η Αγγλίδα νοσοκόμα. 
Η Αδελφή του Ελέους! 
Πού όχι αδελφή ή ξαδέλφη: Ούτε μακρινή συγγενής δεν είναι με το Έλεος.

Λοιπόν, να ξεκαθαρίσουμε πεντέξι πραγματάκια γιατί σαν να παραγνωριστήκαμε με την αναλγησία:
1.) Κανένας δεν έρχεται στην Ελλάδα γιατί γουστάρει αυτή τη Γη της Επαγγελίας ή για να λιαστεί στην Ομόνοια: Οι περισσότεροι, ΑΝ βγουν ζωντανοί απ' τα σαπιοκάραβα, νομίζουν ότι βρίσκονται στις ακτές της Ιταλίας.
2.) Περνάμε στο ντούκου το κύκλωμα αστυνομικών που εξαρθρώθηκε (;) και που συνεργαζόταν με δουλέμπορους, αποκαλούσε τα δουλεμπορικά σαπιοκάραβα 'ο Χάρος' και το ανθρώπινο φορτίο τους 'πρόβατα' και κατσίκια.
3.) Αδιαφορούμε πλήρως για τους δουλέμπορους που δολοφονούν, πνίγουν, βιάζουν, βασανίζουν, απειλούν, εκβιάζουν, τρομοκρατούν γιατί ο πρόσφυγας δεν έδωσε το νεφρό του να πουληθεί στην εμπορία οργάνων.
4.) Οι οικογένειες απ' τη Συρία και το Αφγανιστάν δεν είναι μεταναστες. Είναι πρόσφυγες πολέμου. Νοικοκυραίοι άνθρωποι που ξεριζώθηκαν - όπως ο Ελληνισμός τόσες φορες. Το καταλαβαίνουν μερικοί ή μπα;
Αυτό γιατί ο πρόσφυγας είναι στοιχειωδώς άνθρωπος κι ο μετανάστης υπάνθρωπος.
5.) Κάποιο τονίζουν ότι οι πρόσφυγες είναι επιστήμονες. Γιατροί, δικηγόροι, οικονομολόγοι. Ναι, είναι. Αυτό τους κάνει λιγότερο ή περισσότερο ανθρώπους απο τον άστεγο, τον φτωχό, τον αγρότη, τον εργάτη;
6.) "Αν τους λυπάσαι, να τους πάρεις σπίτι σου!" θα ανακράξουν τα απανταχού φασιστόπουλα. Όχι, μάγκες ('μάγκες' - λέμε τώρα!) δεν θα τους πάρουμε σπίτι μας. Δεν είναι δουλειά του πολίτη να λύση το πρόβλημα. Είναι δουλειά του κράτους. Είναι δουλειά της - εκάστοτε - κυβερνησης. Σαφές;

Και τέλος:
Κι εμείς σιχαινόμαστε πολλούς από τους συμπατριώτες σας, κυρία μου.
Σιχαινόμαστε να περπατάμε στα όμορφα νησιωτικά σοκάκια και το 17χρονο βλαστάρι σας να ξερνοβολάει όλες τις μπόμπες αλκοόλ που σαβούρωσε.
Σιχαινόμαστε - ΚΑΙ εξαγριωνόμαστε - να κάνουμε βόλτα βραδάκι με το 10χρονο παιδί μας και μια ομοεθνής σας αγελάδα να τους κολλάει μεθυσμένη τα γυμνά της στήθη στο πρόσωπο ενώ οι υπόλοιποι χάσκουν.
Σιχαινόμαστε που πηδιέστε μαστουρωμένοι δίπλα μας μέρα μεσημέρι.
Κι εμείς σιχαινόμαστε τον all inclusive 'βραχιολάκια' με την άσπρη κάλτσα και το πέδιλο που βρίζει το γκαρσονάκι, αράζει στην πισίνα και δεν βγαίνει όχι αξιοθέατο να δει, αλλά ούτε σουβλάκι να αγοράσει έξω απ' το πακέτο που έκλεισε.
Κι εμείς σιχαινόμαστε που δεν σέβεστε τον τόπο που σας φιλοξενεί, οπως κάνουμε - οι περισσότεροι απο μας, τουλάχιστον - στην δική σας πατρίδα.
Ξέρετε κάτι καλοθρεμμένη μου μανταμίτσα;Που κάνετε συλλογή από κούπες και μπλουζάκια με το βασιλικό σας ζεύγος και τα βασιλικά του μωρά; Που η καπιτάλε σας ψυχαγωγία είναι να σέρνεστε ντίρλα τα Σαββατόβραδα στις συνοικιακές παμπ;
Γυρίστε εκεί όπου ανήκετε. Στο ξερατό του μεθυσμένου συμπατριώτη σας, όταν τρεκλίζει απ' τις φτηνές μπίρες... Όσο να πεις, αυτός έχει άλλο επίπεδο!
Στα τσακίδια να ευχηθώ ολόψυχα, αδελφή - ούτε καν προϊσταμένη!

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 29/05/2015
(από tanea.gr)

Υπόδουλοι


undefined
Yπόδουλοι άπαντες· εμείς απέναντι στην αδράνειά μας· οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι απέναντι στις ελίτ

Το πείσμα των Ευρωπαίων δείχνει απλώς ότι οι άνθρωποι ουδεμία επαφή έχουν με το πολίτευμα της δημοκρατίας και τον πολιτισμό της Ευρώπης· πολιτισμό βασισμένο στον βαθύ ουμανισμό της, στον Διαφωτισμό και στα αιέν ζητούμενα της γαλλικής επανάστασης.
Οι ελίτ έχουν τοποθετήσει στις κυβερνήσεις των χωρών-μελών, έστω και μέσα από τη «δημοκρατική» διαδικασία των εκλογών, εκπροσώπους τάχα των λαών, που δεν είναι παρά ακραιφνείς υπηρέτες των εν λόγω ελίτ (και ως γνωστόν, οι ελίτ δεν ενδιαφέρονται για τα εθνικά θέματα και τη λαϊκή αξιοπρέπεια).
Τρέμουν στην ιδέα και μόνο ότι η ελληνική κυβέρνηση μπορεί να αποκαλύψει το τεράστιο έλλειμμα δημοκρατίας που υπάρχει αυτή τη στιγμή στα «ισχυρά», «πολιτισμένα» ευρωπαϊκά κράτη.
Το ότι εξαντλούν όλον τους τον κυνισμό και επιδεικνύουν τέτοια χυδαιότητα απέναντι σε μια μικρή χώρα που θέλει να ορθοποδήσει, είναι απόδειξη θα ’λεγα αυτού του τρόμου τους μήπως γίνει κατανοητή από τους λαούς η δουλική τους σχέση προς τις ελίτ (και βεβαίως μήπως τυχόν χάσουν τα αδιανόητα για την πλέμπα προνόμιά τους).
Νομίζω στην επικοινωνιακή σφαίρα το ’χουν χάσει το παιχνίδι και θα όφειλαν να το αποδεχτούν αυτό οι τεχνικοί της πολιτικής και της δημοσιογραφίας. Θα όφειλαν επίσης να σέβονται τον υπουργό Οικονομικών και όχι να τον λοιδορούν (αριθμοτεχνικά, πάντα, οι δόλιοι), διότι ήταν αυτός που εκτίναξε το πρόβλημα του ελλείμματος δημοκρατίας στην Ευρώπη σ’ όλον -σχεδόν- τον πλανήτη.
Βεβαίως δεν περιμέναμε από Αδώνιδες και Βορίδηδες, Ψαριανούς και Θεοδωράκηδες να πουν καλό λόγο διότι, απλώς, δεν καταλαβαίνουν τίποτα άλλο, αυτοί και οι ομοίως σκεπτόμενοι, πάρεξ εξουσία και αναγνωρισιμότητα, κενοί όντες, όπως μαρτυρούν τα λεγόμενά τους, από ανθρωπισμό και συγχυσμένοι σε ό,τι αφορά τη δημοκρατικότητα στην οποία έπρεπε να μυούμεθα άπαντες.
Εγκλωβισμένοι λες σ’ έναν στείρο ναρκισσισμό (ανεκπλήρωτους πόθους;) αδυνατούν να κατανοήσουν το μέγα πρόβλημα που ταλανίζει τους λαούς της Ευρώπης: την πείνα (!). Αδιαφορούν για τους πρόσφυγες, τους άστεγους και τους άνεργους, τους ψυχικά διαταραγμένους, αυτούς που αυτοκτόνησαν και αυτοκτονούν γιατί περιέρχονται σε οικονομικά (και ψυχικά και διανοητικά) αδιέξοδα.
Να ’ναι καλά οι ίδιοι, αλλά ίσως όφειλαν να δείξουν μικρότερη αμετροέπεια, να εμβαθύνουν την κρίση τους, να ανακαλύψουν κάποιον υπερήφανο στοχασμό, συμπαθητικόν και ελεύθερο.
Ευρωπαίοι αξιωματούχοι: μεθυσμένοι από χρήμα και εξουσία, αλλά την ίδια ώρα τρομοκρατημένοι μήπως μετά τον ελληνικό λαό ξεσηκωθούν κι άλλοι λαοί της Ευρώπης. Ελληνες αξιωματούχοι (αρκετοί): ορθολογιστές και ρεαλιστές, τάχα, αλλά πόσο βαθυφρόνως ραγιάδες! Πουθενά μια προσπάθεια να φανούν δημοκράτες!
Ακόμη οι διαδηλώσεις των λαών κατά των υπευθύνων για την πείνα είναι ειρηνικές· ας ελπίσουμε ότι δεν θα χάσουν τον χαρακτήρα τους. Εάν τον χάσουν, πάνε και τ’ αξιώματα, πάει και η Ενωμένη Ευρώπη, πάν’ όλα.
Ως τότε, ωστόσο, παραμένουμε υπόδουλοι άπαντες· εμείς απέναντι στην αδράνειά μας· οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι απέναντι στις ελίτ.
Γιώργος Σταματόπουλος
 efsyn.gr