Κυριακή 29 Ιουνίου 2014

Η διαφθορά αποσυνθέτει τη Δημοκρατία

άρθρο 
τής ΜΑΡΙΕΤΤΑΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΥ*

Η​​ διαφθορά αποτελεί παθογένεια των πολιτικών συστημάτων διεθνώς, καθώς στρέφεται ευθέως εναντίον των λειτουργιών του κράτους, του υγιούς ανταγωνισμού στην οικονομία και της αξιοκρατίας στην κοινωνία. Στη χώρα μας, φαινόμενα διαφθοράς εμφανίστηκαν ήδη από τη συγκρότηση του κράτους με διαφορετικές μορφές, όπως με τη μη χρηστή διαχείριση των δημοσίων οικονομικών, τις πελατειακές σχέσεις και τα περιώνυμα «ρουσφέτια», την προσαρμογή της νομοθεσίας στα ιδιωτικά συμφέροντα και τη λειτουργία κρατικοδίαιτων επιχειρήσεων.

Σήμερα, η συζήτηση για τη διαφθορά αναζητεί μεταξύ άλλων και τους λόγους για τους οποίους φθάσαμε στο υψηλότατο χρέος και στην ύφεση. Οπως προκύπτει από τις διάφορες περιπτώσεις διαφθοράς που έχουν δημοσιοποιηθεί, ο πολιτικός κόσμος έχει σημαντικό μερίδιο ευθύνης είτε επειδή μία μικρή μειοψηφία πολιτικών ενεπλάκη άμεσα είτε επειδή η μεγάλη πλειονότητα δεν επέδειξε την αποφασιστικότητα να χρησιμοποιήσει τα θεσμικά μέσα, προκειμένου να απομονώσει τέτοιες καταστάσεις.

Η διαφθορά, όμως, δεν περιορίζεται στην πολιτική. Η θεωρούμενη ως μικροδιαφθορά, την οποία πολλοί θεωρούν αμελητέα, αποτελεί το εύφορο έδαφος για να ανθήσουν διάχυτα φαινόμενα που διατρέχουν τον κορμό της κοινωνικής συγκρότησης.

Σύμφωνα με συγκριτικά στοιχεία της Διεθνούς Διαφάνειας, αλλά και του Ευρωβαρομέτρου, η Ελλάδα υπολείπεται σημαντικά στην καταπολέμηση της διαφθοράς. Πρέπει, λοιπόν, να αναρωτηθούμε για τους λόγους αυτής της αποτυχίας. Νομίζω ότι θα πρέπει να αντισταθούμε σε υπεραπλουστεύσεις του τύπου ότι...

Το «μαξιλάρι» που άδειασε

Τασούλα ΚαραϊσκάκηΤΑΣΟΥΛΑ ΚΑΡΑΙΣΚΑΚΗ
 Η​​ μεσαία τάξη αποτελούσε πάντα το πολυπληθές σταθερό κέντρο των κοινωνιών, το ευρύ μαξιλάρι που απορροφούσε τους κραδασμούς της ανισομερούς κατανομής πλούτου, άμβλυνε τις συγκρούσεις μεταξύ των άκρων, συντηρούσε την ομαλότητα, κινούσε την οικονομία με τη σταθερή ζήτηση αγαθών και υπηρεσιών. Μπορεί τα άκρα να αυξομειώνονταν, όμως η μεσαία τάξη παρέμενε αλώβητη. Μέχρι τη χρηματοοικονομική κρίση, όταν μια κάθε άλλο παρά ερεβώδης αλυσίδα αιτιών και επιλογών την κατακρήμνισε στο τάγμα των έκπτωτων αγγέλων ή των θυμάτων... Θέτοντας, όπως πανθομολογείται, σε κίνδυνο την κοινωνική σταθερότητα. Το υπενθύμισε προ ημερών ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς. «Από τον Αριστοτέλη ώς τον Ντιντερό και τον Μαξ Βέμπερ, υπάρχει γενική συμφωνία ότι μια ισχυρή μεσαία τάξη είναι η σταθερή βάση ενός δημοκρατικού πολιτεύματος. Δεν μπορούμε να αφήσουμε τις μεσαίες τάξεις των κοινωνιών μας να σαρωθούν. Γιατί όταν αυτές καταρρέουν, τα θεμέλια της Δημοκρατίας υπονομεύονται».

Δεν έχουν άραγε σαρωθεί; Με το ξέσπασμα της κρίσης, που στην Ελλάδα έλαβε τη μορφή του τεράστιου δημοσιονομικού ελλείμματος και του βαρύτατου δημόσιου χρέους (το κράτος για χρόνια αποτελούσε μηχανή αλόγιστης σπατάλης δανεικού χρήματος), η ψαλίδα άνοιξε δραματικά, η πολιτική επίλυση των προβλημάτων έγινε οικονομική προσταγή, η δημοσιονομική εξυγίανση στηρίχθηκε κυρίως σε περικοπές και φορολόγηση και οι άνθρωποι της μεσαίας τάξης διολίσθησαν βίαια προς τα χαμηλότερα κοινωνικά σκαλοπάτια, πέρασαν από τη ζώνη της ευημερίας σε συνθήκες κλιμακούμενης ανασφάλειας. Βασικός πόρος για να νοικοκυριά (έρευνα του ΙΜΕ ΓΣΕΒΕΕ) έγιναν οι συντάξεις (48,6%)· υποχώρησαν ως πηγή εσόδων οι μισθοί (35,9%) και τα επιχειρηματικά κέρδη (10,3%). Οι μέσες ετήσιες αποδοχές στην Ελλάδα το 2013 ήταν μικρότερες από αυτές της Σλοβενίας και της Κύπρου, 22.325 ευρώ έναντι περίπου 34.000 στη Ισπανία, 38.000 στη Γερμανία, 49.000 στη Γαλλία, 45.000 στην Ιρλανδία (Ετήσια έκθεση 2013 ΙΝΕ -ΓΣΕΕ). Η κοινωνική βάση των μικρομεσαίων υποχώρησε. Από καταστηματάρχες, βιοτέχνες, μικροεπιχειρηματίες, υπάλληλοι, ελεύθεροι επαγγελματίες, που ζούσαν άνετα, ενδεχομένως με δανεικά, με τα αυτοκίνητα και τα εξοχικά τους, τις εξόδους τους, τις χαρές τους, κατέληξαν άνεργοι, χαμηλοαμειβόμενοι, περιστασιακά απασχολούμενοι ή υπο-απασχολούμενοι, χωρίς κοινωνική ασφάλιση και προστασία. Να σηκώνουν κυρίως αυτοί το βάρος της κρίσης. Χωρίς ελπίδα για ανάκτηση του χαμένου εδάφους, με την απογοήτευση να αδρανοποιεί, να απομυζά την ενεργητικότητα, που αποτελεί τη δρώσα αρχή της κοινωνικής προόδου. Οχι μόνο στην Ελλάδα. Εν γένει στον ευρωπαϊκό Νότο. Στις ισχυρές οικονομίες η μεσαία τάξη συρρικνώθηκε αδιόρατα, κατά λίγες ποσοστιαίες μονάδες, απλά επιβεβαιώνοντας την παγκόσμια τάση υπερσυγκέντρωσης του πλούτου στα πιο υψηλά εισοδηματικά κλιμάκια, την παράλογη μοιρασιά.

Πώς θα αναστηλωθεί η μεσαία τάξη; Πάντως όχι με το να βαφτίσουμε τα δηλητήρια ανταλλακτικές αξίες, τη φθορά θετική λειτουργία - είναι μια πανικόβλητη πράξη αναγκαία μόνο στο πνεύμα που αρέσκεται στη φενάκη. Αλλά με αυτά που λέγονται και ίσως δεν εννοούνται. Οι πολίτες συνηθίζουν να λένε, «υπό τις παρούσες συνθήκες, τίποτα δεν θα αλλάξει». Ομως αν πολιτικοί και πολίτες συμμορφώνονταν σε ορισμένα από τα χιλιοειπωμένα πράγματα, η μορφή της χώρας μας θα άλλαζε.
 kathimerini.gr

Μαγική εικόνα, χωρίς εικόνα


Τουρίστας θαυμάζει το ελληνικό κάλλος στο Μουσείο της Ακρόπολης, χωρίς να φαντάζεται, κατά πάσα πιθανότητα, τον νεοελληνικό κάλο ― στον εγκέφαλο... 
(από τή στήλη "ΦΑΛΗΡΕΥΣ" τής  "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ")

Kαί μή χειρότερα..

Κεντρικό πρόσωπο στο καρτέλ του κοτόπουλου ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Μιχάλης Κασσής


  Παραπολιτική
Με ποινή 40 εκατομμυρίων ευρώ τιμώρησε η Επιτροπή Ανταγωνισμού τις 13 εταιρίες που είχαν στήσει το καρτέλ του κοτόπουλου στην ελληνική αγορά, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγεται και o συνεταιρισμός «Πίνδος».
Με μια απλή επίσκεψη στην ιστοσελίδα του κ. Κασσή, μπορείτε να διαπιστώσετε ότι υπήρξε πρόεδρος της Πίνδος από το 2004 μέχρι και το 2012 ενώ παλαιότερα είχε διατελέσει και μέλος του διοικητικού συμβουλίου της.
Σύμφωνα με την Επιτροπή Ανταγωνισμού, το καρτέλ άντεξε 14 ολόκληρα χρόνια, από το 1996 μέχρι και το 2010 ενώ σύμφωνα με ρεπορτάζ της Εφημερίδας των Συντακτών, ο βουλευτής ο οποίος είχε κληθεί να καταθέσει, είχε παραδεχθεί δημοσίως τη συμμετοχή του στις συναντήσεις που γίνονταν στον Σύνδεσμο Ιδιωτικών Πτηνοτροφικών Επιχειρήσεων, υποστήριζε όμως πως δεν γινόταν καμία συζήτηση για εναρμόνιση τιμών στην αγορά και χαρακτήριζε ατυχείς τις έρευνες της ΕΠΑΝΤ.
Φυσικά, ο κ. Κασσής δεν πρόκειται να διαγραφεί από την Κ.Ο του ΠΑΣΟΚ, παρά την καταδίκη των πρακτικών του συνεταιρισμού στον οποίο διετέλεσε πρόεδρος. Στην Ελλάδα, διαγράφεσαι μόνο αν δυσαρεστήσεις τον αρχηγό και δεν ψηφίσεις κάποια διάταξη, κατά τα λοιπά το μαντρί σε ανέχεται για πάντα...
Υ.Γ 1 Ο κ. Κασσής συμπεριλήφθηκε στο ψηφοδέλτιο του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του 2012 από τον Ευάγγελο Βενιζέλο, μετά από πρόταση της ομάδας Σκανδαλίδη. Να τον χαίρονται.

Υ.Γ 2 Από το 2008 μέχρι το 2012, ο κ. Κασσής υπήρξε πρόεδρος της ποδοσφαιρικής ομάδας της Δόξας Κρανούλας. Με αυτή του την ιδιότητα κατηγορείται και για τα στημένα παιχνίδια!

Καμπάνα 40 εκατομμυρίων ευρώ για το καρτέλ του κοτόπουλου αλλά διαφωνεί ο περιφερειάρχης Ηπείρου!


  Παραπολιτική

Πρόστιμα συνολικού ύψους 40 εκατ. ευρώ επέβαλε ομόφωνα η ολομέλεια της Επιτροπής Ανταγωνισμού σε 13 συνολικά πτηνοτροφικές επιχειρήσεις, καθώς και στον Σύνδεσμο Πτηνοτροφικών Επιχειρήσεων Ελλάδας (ΣΠΕΕ) για το περιβόητο «καρτέλ του κοτόπουλου».

Σύμφωνα με το σχετικό ρεπορτάζ της Καθημερινής, στο καρτέλ μετείχαν οι επιχειρήσεις που ήλεγχαν το 75% της αγοράς της δρούσε, σύμφωνα με την απόφαση της Επιτροπής Ανταγωνισμού, για 14 χρόνια, από το 1996 έως το 2010, και υλοποιήθηκε κυρίως μέσω συχνών και τακτικών συναντήσεων εκπροσώπων του κλάδου, περί των 45 εντός συνδέσμου και εκτός σε ξενοδοχεία και καφετέριες, καθώς και μέσω ανταλλαγής πληροφοριών. Μάλιστα, σε όλες τις συναντήσεις, επίσημες και άτυπες κρατούσαν πρακτικά και σημειώσεις, οι οποίες βρέθηκαν κατά την έρευνα της ανεξάρτητης αρχής.

Οι συνεννοήσεις του καρτέλ έφταναν σε πολύ μεγάλη εξειδίκευση, καθώς από το αποδεικτικό υλικό εντοπίστηκαν συμφωνίες για τις τιμές στα επιμέρους κομμάτια του κοτόπουλου (στήθος, μπούτι, φιλέτο). Από την έρευνα επίσης διαπιστώθηκε ότι υπήρχαν συμφωνίες και για τα κανάλια διανομής των πτηνοτροφικών επιχειρήσεων (έμποροι, αντιπρόσωποι, κρεοπωλεία, ψησταριές, σούπερ μάρκετ), ενώ, περαιτέρω, υπήρχε μηχανισμός παρακολούθησης για τη συμμόρφωση από μέρους των εμπλεκόμενων επιχειρήσεων. Εάν για παράδειγμα ένας ιδιοκτήτης ψητοπωλείου ζητούσε μεγαλύτερη έκπτωση από τον προμηθευτή του λόγω μεγάλης κατανάλωσης, ο προμηθευτής όχι μόνο δεν μείωνε την τιμή αλλά ενημέρωνε και τις υπόλοιπες επιχειρήσεις.

Το παράδοξο είναι ότι αν και τα πρόστιμα θεωρούνται χαμηλά, καθώς η Επιτροπή έλαβε υπόψη την κακή οικονομική κατάσταση του κλάδου, ο περιφερειάρχης Ηπείρου Αλ. Καχριμάνης απέστειλε επιστολή στους υπουργούς Οικονομικών, Ανάπτυξης και Αγροτικής Ανάπτυξης, ζητώντας ανάκληση της απόφασης.

Για 14 ολόκληρα χρόνια οι επιχειρήσεις αυτές έκλεβαν τους Έλληνες καταναλωτές αλλά ο κ. Καχριμάνης ζητά να τιμωρηθούν με ακόμα μεγαλύτερη επιείκεια! Ελλάς το μεγαλείου σου!

Όσο κρέμονται τέτοια πρωτοσέλιδα στα περίπτερα, τόσο δέν υπάρχει ελπίδα γιά τά μπρός...

Παραμένει ζωντανό το όνειρο της σύνταξης στα 55 στην Ελλάδα της κρίσης


Παραπολιτική

Χαζεύω ένα ακόμα πρωτοσέλιδο μιας εφημερίδας η οποία προτείνει στους πολίτες να την αγοράσουν για να τους εξηγήσει τον τρόπο με τον οποίο στην Ελλάδα των διαλυμένων ασφαλιστικών ταμείων, θα καταφέρουν να βγουν στη σύνταξη στα 55 τους.

Φαντάζομαι ότι για να γράφονται συνεχώς τέτοια ρεπορτάζ, όλο και κάποιος τρόπος θα υπάρχει, ακόμα και σήμερα, για να τα καταφέρει κάποιος να αποσυρθεί από την αγορά εργασίας και να περιμένει από τους υπόλοιπους να τον πληρώνουν για τα υπόλοιπα 25-30 χρόνια.

Τι άλλο να σχολιάσει κανείς; Όσο κρέμονται τέτοια πρωτοσέλιδα στα περίπτερα, τόσο η χώρα αυτή δεν έχει απολύτως καμία ελπίδα να πάει μπροστά.

Τι έχετε να πείτε στους φίλους που μας βλέπουν από το σπίτι;

Φίλοι που με βλέπετε από το σπίτι, γεννηθήκατε άνθρωποι, μην πεθάνετε τηλεθεατές.


Παραπολιτική


Ονειρεύτηκα ότι βγήκα στην τηλεόραση, «στις κανάλες». Αφού περίμενα αρκετή ώρα, ήρθε κάποτε και η δική μου σειρά και ο παρουσιαστής κοίταξε την κάμερα και τελετουργικά είπε τις λέξεις: τι έχετε να πείτε στους φίλους που μας βλέπουν από το σπίτι;

Κοίταξα κι εγώ με τη σειρά μου την κάμερα. Δεν είδα τίποτα «φίλους» να με βλέπουν «από το σπίτι». Την κοίταξα ξανά κι αυτή εκεί αγέρωχη. Ένιωθα τα πολύτιμα τηλεοπτικά δευτερόλεπτα να περνούν και τον παρουσιαστή να ανυπομονεί να ακουστεί κάποιος ήχος εκ μέρους μου. Κοίταξα πάλι την κάμερα. Πάλι δεν είδα τίποτα. Αυτή τη φορά μάλιστα υποψιάστηκα ότι με κοιτούσε κι αυτή, προσπαθούσε μάλιστα να δει το μέσα μου για να ξέρει τι να πουλήσει στους φίλους που φέρονταν να μας βλέπουν από το σπίτι.

Έστρεψα το βλέμμα μου στον παρουσιαστή. Έπρεπε κάτι πια να πω. Και είπα τα παρακάτω:

Θέλω να πω στους φίλους που μας βλέπουν από το σπίτι ότι πιθανότατα αυτός που τώρα τους απευθύνεται δεν είμαι εγώ αλλά είμαι εγώ να υποδύομαι τον εαυτό μου. Θέλω να τους πω ότι τώρα που με βλέπουν στην τηλεόραση, δεν είμαι εγώ αλλά αυτός που νομίζουν ότι είμαι ώστε να έχω καταφέρει να μπαίνω στα σπίτια τους μαζί με τον αγαπητό παρουσιαστή της εκπομπής.

Θέλω να τους πω ότι κι εγώ με τη σειρά μου δεν τους βλέπω σαν να είναι οι φίλοι από το σπίτι, δηλαδή σαν να είναι σκεπτόμενοι πολίτες. Τους βλέπω σαν τηλεθεατές, σαν εν δυνάμει καταναλωτές του προϊόντος που υπονοούν τα λόγια μου. Θέλω να τους εντυπωσιάσω ή έστω να μην τους κάνω να με βαρεθούν. Δεν θέλω να είμαι σαν τους άλλους, έστω και αν έχω ακριβώς τους ίδιους στόχους με τους άλλους. Θέλω να φανώ εγώ στα μάτια τους διαφορετικός, έστω κι αν για να γίνει αυτό θα πρέπει πάντα να υπάρχουν και «οι άλλοι».

Θέλω, τέλος, να τους πω ότι η τηλεόραση μπορεί να μικραίνει τις αποστάσεις όταν τους δείχνει ένα εντυπωσιακό τροχαίο στο Πεκίνο αλλά τις έχει μεγαλώσει πολύ όταν με βάζει μακιγιαριασμένο και προπονημένο μπροστά σε μια κάμερα να τους απευθυνθώ, λες και δεν τους συναντώ κάθε μέρα στο ασανσέρ, στον δρόμο κι αλλού.

Φίλοι που με βλέπετε από το σπίτι, γεννηθήκατε άνθρωποι, μην πεθάνετε τηλεθεατές.