Τα παιδιά της πιάτσας ΙΙ

 Ου μπλέξεις. Γιατί άμα μπλέξεις, δεν ξεμπλέκεις. Και δεν μιλάω για έρωτες, ούτε για παπατζήδες (το πάθαμε, το μάθαμε). Μιλάω για πολιτική. Πολιτική ορθότητα, πολιτική ιδεολογία, πολιτική καθημερινότητα, πολιτική πολιτικών και απολιτικών συντεχνιών. Αλλά πάνω απ' όλα, πολιτική σκέψης, άρα και γλώσσας.
Δεν είναι λίγοι όσοι υποστηρίζουν πως έχει γίνει πλήρης αντιστροφή δεξιών και αριστερών, όσον αφορά τις δηλώσεις τους, άρα και τα κίνητρα, τις βαθύτερες επιδιώξεις και τις νομοθετημένες επιθυμίες τους.
Και η αλήθεια είναι πως δεν έχουν απολύτως άδικο – σε μια πρώτη ανάγνωση, μάλιστα, έχουν απόλυτο δίκιο. Οταν ακούς τον Πρετεντέρη, τον κύριο «εγώ δεν φταίω αν κάποιος ξεκινάει μες στον Γενάρη να περάσει το Αιγαίο με τα παιδιά του και προφανώς πνίγεται» (επειδή βλέπει μακριά, αποποιήθηκε τις ευθύνες του από νωρίς.
Η συγκεκριμένη δήλωση έγινε Γενάρη του 2014!), να μιλάει για εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας (δήλωση προ ημερών) και την ίδια στιγμή τον Τσίπρα να υπογράφει μνημόνιο, καταλαβαίνεις ότι κάτι δεν πάει καλά. Ούτε μπορεί ΜΜΕτζήδες, υπέρμαχοι του κινήματος «η ζωή τραβάει την ανηφόρα, με σαμπάνιες και με τακούνια», να μιλούν για τον μόχθο του ελληνικού λαού που χάνεται... Δεν μπορεί, λες. Μπας και πρόβαλε κι ο ήλιος απ' τη Δύση;
Πράγματι, αν και η λογική σου σε οδηγεί στο συμπέρασμα αρκετών, για πλήρη αντιστροφή ρόλων δεξιοκρατούντων και αριστεροφρονούντων, κάτι μέσα σου, πες το ένστικτο, πες το φωνούλα τόση δα, σου λέει πως δεν είναι έτσι.
Απλά, κάτι δεν πάει καλά. Οχι με τους άλλους, αλλά με όσα καταλαβαίνεις. Πράγματι. Η φωνούλα έχει δίκιο. Γιατί αυτή στηρίζεται στις λεπτομέρειες. (Λεπτομέρειες τις λέμε, εδώ, στη Γη. Στον συμπαντικό χώρο ονομάζονται «η μεγάλη εικόνα». Και στη φαντασιακή υπερβατικότητα, «περισσοτεροσύνη».)
Για να εννοήσεις τι εννοώ, ντάρλινγκ, θα στο πω στη γλώσσα που ανακάλυψα προσφάτως (βλέπε «Παιδιά της πιάτσας», «Εφ.Συν.», 14/5/2016). Αυτή του υποκόσμου της χώρας μας. Στον κόσμο αυτό κυριαρχεί η πονηριά και όχι ο γκανγκστερισμός. Τουτέστιν, μπορεί να σ' τα πάρουν με τον παπά, αλλά όχι με μαφιόζικες μεθόδους.
Και ομιλώ ως παθούσα και μαθούσα, παρά τα απέξω κι ανακατωτά διαβάσματά μου των απάντων...
 συνέχεια
...Νίκου Τσιφόρου και Ηλία Πετρόπουλου. Αμάρτησα, ομολόγησα δημοσίως, φιλοσόφησα, κατέγραψα: Πως οι άνθρωποι του υποκόσμου με οντότητα θα σ' τη φέρουν με την πανουργία, ως επιτήδειοι και πολυμήχανοι μικροδιάβολοι (μήπως ένας τέτοιος δεν ήταν και ο θαλασσοδαρμένος Οδυσσέας;) και όχι με γκανγκστερικά πισωπλατίσματα.
Τι γίνεται όμως με τους άλλους; Τους έξω από τον κόσμο του γνήσιου υποκόσμου; Τούτοι, λοιπόν, οι άρχοντες (δεν είναι κατ' ανάγκη αστοί, σίγουρα όμως περνιούνται για υψηλή διανόηση) είναι που δεν βλέπουν τις λεπτομέρειες, άρα ούτε τη μεγάλη εικόνα, καθώς υπολείπονται σε «περισσοτεροσύνη».
Οχι ότι είναι κακό αυτό (που είναι). Ελα μου, όμως, που όλο αυτό το εκφράζουν δημόσια, το ομολογούν, το φιλοσοφούν μέσα στη μεγαλοσύνη τους και το καταγράφουν. Και, με πλήρως γκανγκστερικές μεθόδους, προσπαθούν να το επιβάλουν.
Παράδειγμα προς κατανόηση: μπαγλάρωσαν τον Μαρτίνη, ο οποίος ως μέγιστος φιλάνθρωπος και υπέρμαχος της κοινοκτημοσύνης (δεν ήταν τυχαία πρόεδρος του Ερυθρού Σταυρού) δεν κράτησε τις μίζες μόνο για τον εαυτό του, αλλά μοίραζε παράδες δεξιά και δεξιά.
Στην Αννούλα, ας πούμε, την ασπροτσουλουφάτη, έδινε χιλιάρικα, για... δεν έχω καταλάβει ακριβώς, μην τα πω λάθος και με μπουζουριάσουν κι εμένα. Βγαίνει, λοιπόν, η Αννούλα και λέει «Σιγά την “αποκάλυψη”. Εργάστηκα το 2010 για την επικοινωνία. 3.000 μεικτά μηνιαίως. Εχετε πρόβλημα;»
Σε μια πρώτη ανάγνωση, όλα καλά. Ελα, όμως, που η αλήθεια κρύβεται στις λεπτομέρειες. Γιατί εδώ έρχονται τα πάνω κάτω. Και η έννοια της «εργασίας» και της «αξίας».
Από πότε τα τρία χιλιάρικα είναι λίγα, από πότε η εκδούλευση λέγεται εργασία και από πότε το θράσος έγινε μαγκιά; «Εχετε πρόβλημα;» Κάτσε, Αννούλα μου, να ρωτήσω δυο τρεις ανέργους, να σου πω. Μέχρι τότε, θα συνεχίσω να ψάχνω για λίγο περισσότερη περισσοτεροσύνη κι αν είμαι τυχερή, θα τη βρω και εκτός υποκόσμου.

 Νόρα Ράλλη
efsyn.gr