Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου 2016

Ο μεγάλος ύπνος

Τάκης ΘεοδωρόπουλοςΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ
 Προ ετών σε κάποια θεατρική παράσταση του Οθέλλου η ηλικιωμένη κυρία δίπλα μου είχε κοιμηθεί. Ωσπου το δράμα έφτασε στη σκηνή με το ταξίδι προς την Κύπρο όπου ο σκηνοθέτης είχε την ιδέα να αναπαραστήσει την τρικυμία σέρνοντας κάτι μπαούλα στο σανίδι. Ο θόρυβος ξύπνησε την κυρία η οποία τινάχτηκε και μου είπε: «Ούτε να κοιμηθείς δεν μπορείς εδώ μέσα». Είναι κάτι παραστάσεις που μόνον αν καταφέρεις να σε πάρει ο ύπνος την βγάζεις καθαρή. Αν δεν τα καταφέρεις βγαίνεις χωρίς να θυμάσαι τίποτε εκτός από την αφόρητη πλήξη και τα βαθιά χασμουρητά που δεν ευοδώθηκαν και για να πεις κάτι λες «είχε ωραία κοστούμια». Κάπως έτσι έγινε και με το ιταλικό δημοψήφισμα, το οποίο προκήρυξε και έχασε ο κ. Ρέντσι – Ρέντζι τον λένε αλλά εμείς έτσι τον συνηθίσαμε. «Δεν περίμενα ότι με αντιπαθούν τόσο» δήλωσε χθες, λες και έχασε τον έρωτα της ζωής του.
Ο πρώην δήμαρχος της Φλωρεντίας, ο οποίος έγινε πρωθυπουργός χωρίς να κερδίσει εκλογές, είχε ανάγκη από κάποιου τύπου δημοκρατική νομιμοποίηση. Και έκανε αυτό που...
 συνέχεια
...ξέρει καλύτερα να κάνει ως κεντροαριστερός που είναι. Προκήρυξε δημοψήφισμα για να αποφασίσει ο ιταλικός λαός για διάφορες θεσμικές μεταρρυθμίσεις, όπως ας πούμε τον περιορισμό της Γερουσίας, γεγονός που θα έδινε περισσότερες εξουσίες στη Βουλή και κατ’ επέκταση στην εκτελεστική εξουσία. Είναι το πρόβλημα της ευρωπαϊκής κεντροαριστεράς: ταυτίζει την πολιτική με τους θεσμούς. Η δική μας, ακόμη πιο προχωρημένη, ταυτίζει την πολιτική με τη δημιουργία των δικών της εσωτερικών θεσμών. Αντί για πολιτικές προτάσεις προτείνουν τη συγκρότηση του κόμματός τους. Με τα γνωστά θεαματικά αποτελέσματα.
Πρόβλημα της ευρωπαϊκής συγκρότησης κατ’ επέκταση. Ο θεσμικός Λεβιάθαν των Βρυξελλών αφορά όλο και λιγότερο τις κοινωνίες των ευρωπαϊκών εθνών. Η αναβίωση των εθνικισμών και η έξαρση του λαϊκισμού είναι το σύμπτωμα της στέρησης. Χωρίς πολιτική για το μεταναστευτικό, χωρίς πολιτική για την εκπαίδευση, χωρίς εξωτερική πολιτική πώς είναι δυνατόν να μην εξαπλωθούν πολιτικές που ανακαλύπτουν εχθρούς, κινδύνους και προτείνουν δραστικές λύσεις; Ο Χόφερ μπορεί να έχασε στην Αυστρία όμως το ποσοστό του είναι ψηλό για έναν ακροδεξιό. Πριν από δυο δεκαετίες θα ήταν αδιανόητο. Ο Μπέπε Γκρίλο μπορεί να μην κέρδισε στην Ιταλία αλλά έχασε ο Ρέντσι. Ο καλύτερος βέβαια αποδείχθηκε ο αειθαλής Μπερλουσκόνι: ο ίδιος τάχθηκε υπέρ του «Οχι» αλλά τα ΜΜΕ της ιδιοκτησίας του προπαγάνδιζαν το «Ναι».
Η Ιταλία μπαίνει στη νιοστή πολιτική κρίση της σύγχρονης Ιστορίας της και η Ευρώπη στη νιοστή νευρική κρίση της συγκρότησής της. Η κρίση έχει γίνει καθεστώς, κι όταν μια κρίση γίνεται καθεστώς δεν είναι πλέον κρίση. Είναι κατάσταση. Είναι ασθένεια. Ο Φιγιόν στη Γαλλία δείχνει να το κατάλαβε. Η Λεπέν δεν αντιμετωπίζεται με οικονομικούς δείκτες και με ανθρωπιστικά ευχολόγια. Οι δημοκρατίες δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς παραγωγή πολιτικής.
Και όταν λέμε πολιτική δεν εννοούμε τις ανοησίες του κ. Τσίπρα περί συμμαχίας του Νότου, ο οποίος μετά την ήττα του Ρέντσι στην Ιταλία, και την αποχώρηση του Ολάντ, μοιάζει όλο και περισσότερο με το κοριτσάκι με τα σπίρτα. Θα μου πείτε του έχει μείνει ο Καμμένος και η Χρυσή Αυγή για να την κραδαίνει ως εναλλακτική της δικής του πολιτείας. Και να κατηγορεί την Ευρώπη ότι με την πολιτική της ενδυναμώνει τον ακροδεξιό λαϊκισμό. Γνωρίζοντας ότι αν η Ευρώπη αποκτήσει πολιτική, ο ίδιος δεν θα έχει λόγο ύπαρξης.
 
από τήν Έντυπη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (06.12.2016) 
                               kathimerini.gr 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.